Złota Bródzieńska Jesień.

Nastała Jesień , a z Nią troszeczkę Historii ... Oprócz złotych liści i nadzwyczaj słonecznych późnych wieczornych popołudni można napotkać Symbol.

Wyrasta nieco na peryferiach Mojej Małej Betonowej Ojczyzny , aczkolwiek ten , kto chce dowiedzieć się -gdzie , musi go odnaleźć sam , łatwo nie ma , oj nie ... Podpowiem tylko , że obelisk ten zna każdy , prawie każdy , kto swego czasu kończył niestniejącą już 308-mkę im. Bohaterów ... Ale nie ułatwiajmy...

Był późny okres XVIII wieku , na terenach współczesnego Bródna , tzw. "Gierkówki" - najzieleńszego Bródna z możliwych( obecnie) zapanowała wszechogarniająca Czarna Śmierć. Ongiś rozwój różnych technik sanitarnych nie był nazbyt zachwycający , zatem wszystkie ofiary Pomoru z lokalnego otoczenia , dalszego tudzież bliższego , zostały pogrzebane wspólnie : dzieci , kobiety i mężczyźni , w zbiorowej mogile. Miejsce to znajdowało się , jeśli wierzyć "staremu" pomnikowi , nieopodal ogrodzenia Szkoły Podstawowej. Współcześnie , prawdopodobnie ze względów niezbyt związanych z bezpośrednią historią , pomnik / obelisk widoczny na koronnym zdjęciu został przesunięty nieco prawo patrząc orientacyjnie od strony Lasu Bródnowskiego.

To taka pozornie poboczna wstawka , ale jesienna.
Liście opadają , przykrywają Nasze ślady stóp , czas różnych aktywności życiowych , tych wymuszonych i tych z wyboru . Paradoks , Lato umiera , ale Jesień otwiera sie na pragmatyczne możliwości życia człowieka . Spacerując tak po znajomych miejscach i widząc takie Obeliski Historii czuje się , że ten szczególny Patriotyzm Lokalny ma swoje uzasadnienie. To Tu właśnie swego czasu Wisła miała swój bieg ( * Bród - Bródno , a NIE , jak Niektórzy skłonni są żartować , od "Czystości" ) .

Niby nic , niby byle liść , dobrze znajome drzewa , ale w otoczeniu widać Spokój . Ten Jego rodzaj , który wynika z oswojenia miejsca. Tu zwykła pora roku ma swój szczególny odcień. Latem bzy przed Klatką mojego budynku dają niesamowity zapach i widok , a liczne "zielenienie" budzi się do Słońca. Człowiek odpoczywa przy tych zmianach tylko i wyłącznie , gdy jest integralną częścią Krajobrazu. Gdy Pamięta Wspomnienia. Niekoniecznie te negatywne , ale Zarysy Minionych Dni. Można się do siebie uśmiechnąć. Bo Wszystko jest Względne , tym Bardziej Horyzont , ale nie Lokalna Ojczyzna. To jest Zawsze w Człowieku , nawet , gdy przeprowadzi się , zmieni swoje życie , to po omacku "pamięta" stare ścieżki , i Te Liście jakieś takie złociejsze ...